sustineo
Latin
Etymology
From sub- + teneō (“hold; restrain”). Confer, on composition and meaning, with the later formed subteneō (“to hold underneath”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): /susˈti.ne.oː/, [s̠ʊs̠ˈt̪ɪneoː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /susˈti.ne.o/, [susˈt̪iːneo]
Verb
sustineō (present infinitive sustinēre, perfect active sustinuī, supine sustentum); second conjugation
- I hold up or upright, uphold, keep up, bear up, support, sustain, tolerate.
- I hold or keep back or in, stay, check, restrain, control.
- I keep back, put off, defer, delay.
- I uphold, sustain, maintain, preserve; guard, protect.
- I undergo, endure, deign, withstand, hold out.
Conjugation
Derived terms
Related terms
Descendants
References
- “sustineo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “sustineo”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- sustineo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to bring horses to the halt when at full gallop: equos incitatos sustinere
- to fulfil the duties of one's position: munus explere, sustinere
- to bear the blame of a thing: culpam alicuius rei sustinere
- to hold out for four months: obsidionem quattuor menses sustinere
- to resist the attack, onset: impetum sustinere (B. G. 1. 26)
- to stop rowing; to easy: sustinere, inhibere remos (De Or. 1. 33)
- to bring horses to the halt when at full gallop: equos incitatos sustinere
- sustineo in Ramminger, Johann (2016 July 16 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[2], pre-publication website, 2005-2016