dicto

From Wiktionary, the free dictionary
Archived revision by WingerBot (talk | contribs) as of 04:39, 3 October 2019.
Jump to navigation Jump to search
See also: dictó

Catalan

Verb

dicto

  1. Lua error in Module:romance_inflections at line 173: Parameter "m" is not used by this template.

Dalmatian

Alternative forms

Etymology

From Latin decimus.

Pronunciation

Numeral

dicto

  1. tenth

Latin

Pronunciation

Etymology 1

Lua error: Module:checkparams:215: The template Template:PIE root does not use the parameter(s):

2=deyḱ

Please see Module:checkparams for help with this warning.

(deprecated template usage) From dīcō (say, speak) +‎ -tō (frequentative suffix). See dictus.

Verb

dictō (present infinitive dictāre, perfect active dictāvī, supine dictātum); first conjugation

  1. I repeat, say often.
  2. I dictate (to someone for writing).
  3. I compose, express in writing.
  4. I prescribe, recommend.
Conjugation
   Conjugation of dictō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present dictō dictās dictat dictāmus dictātis dictant
imperfect dictābam dictābās dictābat dictābāmus dictābātis dictābant
future dictābō dictābis dictābit dictābimus dictābitis dictābunt
perfect dictāvī dictāvistī,
dictāstī1
dictāvit,
dictāt1
dictāvimus,
dictāmus1
dictāvistis,
dictāstis1
dictāvērunt,
dictāvēre,
dictārunt1
pluperfect dictāveram,
dictāram1
dictāverās,
dictārās1
dictāverat,
dictārat1
dictāverāmus,
dictārāmus1
dictāverātis,
dictārātis1
dictāverant,
dictārant1
future perfect dictāverō,
dictārō1
dictāveris,
dictāris1
dictāverit,
dictārit1
dictāverimus,
dictārimus1
dictāveritis,
dictāritis1
dictāverint,
dictārint1
passive present dictor dictāris,
dictāre
dictātur dictāmur dictāminī dictantur
imperfect dictābar dictābāris,
dictābāre
dictābātur dictābāmur dictābāminī dictābantur
future dictābor dictāberis,
dictābere
dictābitur dictābimur dictābiminī dictābuntur
perfect dictātus + present active indicative of sum
pluperfect dictātus + imperfect active indicative of sum
future perfect dictātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present dictem dictēs dictet dictēmus dictētis dictent
imperfect dictārem dictārēs dictāret dictārēmus dictārētis dictārent
perfect dictāverim,
dictārim1
dictāverīs,
dictārīs1
dictāverit,
dictārit1
dictāverīmus,
dictārīmus1
dictāverītis,
dictārītis1
dictāverint,
dictārint1
pluperfect dictāvissem,
dictāssem1
dictāvissēs,
dictāssēs1
dictāvisset,
dictāsset1
dictāvissēmus,
dictāssēmus1
dictāvissētis,
dictāssētis1
dictāvissent,
dictāssent1
passive present dicter dictēris,
dictēre
dictētur dictēmur dictēminī dictentur
imperfect dictārer dictārēris,
dictārēre
dictārētur dictārēmur dictārēminī dictārentur
perfect dictātus + present active subjunctive of sum
pluperfect dictātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present dictā dictāte
future dictātō dictātō dictātōte dictantō
passive present dictāre dictāminī
future dictātor dictātor dictantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives dictāre dictāvisse,
dictāsse1
dictātūrum esse dictārī dictātum esse dictātum īrī
participles dictāns dictātūrus dictātus dictandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
dictandī dictandō dictandum dictandō dictātum dictātū

1At least one rare poetic syncopated perfect form is attested.

Derived terms
Descendants

Template:mid2

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Participle

(deprecated template usage) dictō

  1. dative masculine singular of dictus
  2. dative neuter singular of dictus
  3. ablative masculine singular of dictus
  4. ablative neuter singular of dictus

Noun

(deprecated template usage) dictō

  1. dative singular of dictum
  2. ablative singular of dictum

References

  • dicto”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • dicto”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • dicto in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • (ambiguous) to obey a person's orders: dicto audientem esse alicui

Portuguese

Noun

dicto m (plural dictos)

  1. Obsolete spelling of dito.

Adjective

Lua error in Module:pt-headword at line 111: Parameter 1 is not used by this template.

  1. Obsolete spelling of dito.

Verb

dicto

  1. Obsolete spelling of dito.

Spanish

Verb

dicto

  1. First-person singular (yo) present indicative form of dictar.