sluiten

Dutch

Etymology

From Middle Dutch sluten, from Old Dutch *slūtan, from Proto-Germanic *slūtaną, *sleutaną (“to lock, shut”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈslœy̯tə(n)/

• audio:

  (file)

• Hyphenation: slui‧ten
• Rhymes: -œy̯tən

Verb

sluiten

1. (transitive or intransitive) to close
2. (transitive) to make, to affirm (a pact, friendship etc.)

   De twee vijanden hebben vriendschap gesloten.

   The two enemies made friends.

   Ze verschilden van mening, maar ze hebben toch een compromis gesloten.

   They differed in opinion, but they still made a compromise.

Inflection

Conjugation of sluiten (strong class 2)
infinitive	sluiten
past singular	sloot
past participle	gesloten
infinitive	sluiten
gerund	sluiten n
	present tense	past tense
1st person singular	sluit	sloot
2nd person sing. (jij)	sluit	sloot
2nd person sing. (u)	sluit	sloot
2nd person sing. (gij)	sluit	sloot
3rd person singular	sluit	sloot
plural	sluiten	sloten
subjunctive sing.1	sluite	slote
subjunctive plur.1	sluiten	sloten
imperative sing.	sluit
imperative plur.1	sluit
participles	sluitend	gesloten
1) Archaic.

Antonyms

• openen

Derived terms

• aansluiten
• afsluiten
• besluiten
• buitensluiten
• hekkensluiter
• insluiten
• kortsluiten
• omsluiten
• ontsluiten
• opsluiten
• uitsluiten