proeven

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈpru.və(n)/

• Audio

  (file)

Alternative forms

• preuven
• proven
• pruven

Etymology

From Middle Dutch proven, proeven, from Old French prover (modern French prouver), from Latin probāre, from probus. Cognate with proberen, which is a later borrowing directly from the same Latin source.

Verb

proeven

1. (transitive) To taste (something)
2. (transitive) To test by tasting
3. (transitive) To experience, get a taste, sample, teaser of

   Daar heb ik de hemel geproefd

   I got a taste of heaven there

4. (obsolete, transitive) To (provide) prove (for)

Inflection

Inflection of proeven (weak)
infinitive	proeven
past singular	proefde
past participle	geproefd
infinitive	proeven
gerund	proeven n
verbal noun	—
	present tense	past tense
1st person singular	proef	proefde
2nd person sing. (jij)	proeft	proefde
2nd person sing. (u)	proeft	proefde
2nd person sing. (gij)	proeft	proefde
3rd person singular	proeft	proefde
plural	proeven	proefden
subjunctive sing.1	proeve	proefde
subjunctive plur.1	proeven	proefden
imperative sing.	proef
imperative plur.1	proeft
participles	proevend	geproefd
1) Archaic.

Synonyms

• testen
• smaken
• bewijzen

Derived terms

• proefsel n
• proeveling m
• proever m
• proeving
• proefbaar
• proefgenot n
• proevensgraag
• proeflokaal n
• proevenslust
• beproefd
• herproeven
• bierproever m
• boterproever m
• fijnproever m
• metaalproever m
• spijsproever m
• proevelwijn m
• voorproeven

Related terms

• beproeven

Noun

proeven

1. Plural form of proef
2. Plural form of proeve