mino

From Wiktionary, the free dictionary
Archived revision by NadandoBot (talk | contribs) as of 17:43, 24 December 2019.
Jump to navigation Jump to search
See also: Mino, minó, minò, Miño, and minő

English

English Wikipedia has an article on:
Wikipedia

Etymology 1

Japanese

Noun

mino (plural mino)

  1. (historical) A traditional Japanese raincoat made from straw.

Etymology 2

Noun

mino (plural minos)

  1. Archaic form of myna (type of bird).
    • 1877, C. W. Gedney, Foreign cage birds (volume 2, page 195)
      He is a native of East India and its adjacent islands, but the high estimation in which the Mino is held amongst the natives, and the ready sale which promising specimens realise (the equivalent of £2 being often paid in India) render it difficult to obtain a really good bird in England except at an extravagant price.

Anagrams


Catalan

Verb

mino

  1. Lua error in Module:romance_inflections at line 173: Parameter "m" is not used by this template.

Cebuano

Pronunciation

  • Hyphenation: mi‧no

Noun

mino

  1. (folklore) A magic spell cast, by a supernatural being, to confuse, disorient or make people lose their way.

Verb

mino

  1. (folklore) To disorient; to become lost.

Esperanto

Pronunciation

  • IPA(key): [ˈmino]
  • Rhymes: -ino
  • Hyphenation: mi‧no

Noun

mino (accusative singular minon, plural minoj, accusative plural minojn)

  1. mine (place where ores or minerals are mined)
    Synonym: minejo

Faliscan

Etymology

Cognate with Latin minor.

Adjective

mino (feminine mino)

  1. smaller
  2. younger

Italian

Verb

mino

  1. first-person singular present indicative of minare

Anagrams


Latin

Etymology

From minor (I threaten, I drive forth).

Pronunciation

Verb

minō (present infinitive mināre, perfect active mināvī, supine minātum); first conjugation

  1. I drive (animals)
  2. I impel
  3. I threaten

Conjugation

   Conjugation of minō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present minō minās minat mināmus minātis minant
imperfect minābam minābās minābat minābāmus minābātis minābant
future minābō minābis minābit minābimus minābitis minābunt
perfect mināvī mināvistī mināvit mināvimus mināvistis mināvērunt,
mināvēre
pluperfect mināveram mināverās mināverat mināverāmus mināverātis mināverant
future perfect mināverō mināveris mināverit mināverimus mināveritis mināverint
passive present minor mināris,
mināre
minātur mināmur mināminī minantur
imperfect minābar minābāris,
minābāre
minābātur minābāmur minābāminī minābantur
future minābor mināberis,
minābere
minābitur minābimur minābiminī minābuntur
perfect minātus + present active indicative of sum
pluperfect minātus + imperfect active indicative of sum
future perfect minātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present minem minēs minet minēmus minētis minent
imperfect minārem minārēs mināret minārēmus minārētis minārent
perfect mināverim mināverīs mināverit mināverīmus mināverītis mināverint
pluperfect mināvissem mināvissēs mināvisset mināvissēmus mināvissētis mināvissent
passive present miner minēris,
minēre
minētur minēmur minēminī minentur
imperfect minārer minārēris,
minārēre
minārētur minārēmur minārēminī minārentur
perfect minātus + present active subjunctive of sum
pluperfect minātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present minā mināte
future minātō minātō minātōte minantō
passive present mināre mināminī
future minātor minātor minantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives mināre mināvisse minātūrum esse minārī minātum esse minātum īrī
participles mināns minātūrus minātus minandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
minandī minandō minandum minandō minātum minātū

References

  • mino”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • mino in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • mino in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • (ambiguous) to use threats: minas iacere, iactare

Polish

Pronunciation

Noun

mino f

  1. vocative singular of mina

Portuguese

Verb

mino

  1. Template:pt-verb-form-of

Spanish

Etymology

From Lua error in Module:parameters at line 159: Parameter 1 should be a valid language, etymology language or family code; the value Lunfardo is not valid. See WT:LOL, WT:LOL/E and WT:LOF..

Noun

mino m (plural minos, feminine mina, feminine plural minas)

  1. (Argentina, Chile, colloquial) boy (young man)

Verb

mino

  1. First-person singular (yo) present indicative form of minar.