evinco

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Italian[edit]

Verb[edit]

evinco

  1. first-person singular present indicative of evincere

Anagrams[edit]

Latin[edit]

Etymology[edit]

From ex- (out of) +‎ vincō (conquer).

Pronunciation[edit]

Verb[edit]

ēvincō (present infinitive ēvincere, perfect active ēvīcī, supine ēvictum); third conjugation

  1. to overcome, conquer, subdue, vanquish
    Synonyms: dēvincō, subigō, subiciō, vincō, pācō, conquestō, superō, domō, prōflīgō, expugnō, caedō, obruō, exsuperō, pellō, opprimō, premō, fundō
  2. to prevail or succeed in
    Synonyms: perficiō, impetrō, perpetrō, obtineō
    Antonyms: discēdō, dēsum, dēlinquō
  3. to demonstrate, show, evince; persuade
  4. to evict

Conjugation[edit]

   Conjugation of ēvincō (third conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present ēvincō ēvincis ēvincit ēvincimus ēvincitis ēvincunt
imperfect ēvincēbam ēvincēbās ēvincēbat ēvincēbāmus ēvincēbātis ēvincēbant
future ēvincam ēvincēs ēvincet ēvincēmus ēvincētis ēvincent
perfect ēvīcī ēvīcistī ēvīcit ēvīcimus ēvīcistis ēvīcērunt,
ēvīcēre
pluperfect ēvīceram ēvīcerās ēvīcerat ēvīcerāmus ēvīcerātis ēvīcerant
future perfect ēvīcerō ēvīceris ēvīcerit ēvīcerimus ēvīceritis ēvīcerint
passive present ēvincor ēvinceris,
ēvincere
ēvincitur ēvincimur ēvinciminī ēvincuntur
imperfect ēvincēbar ēvincēbāris,
ēvincēbāre
ēvincēbātur ēvincēbāmur ēvincēbāminī ēvincēbantur
future ēvincar ēvincēris,
ēvincēre
ēvincētur ēvincēmur ēvincēminī ēvincentur
perfect ēvictus + present active indicative of sum
pluperfect ēvictus + imperfect active indicative of sum
future perfect ēvictus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present ēvincam ēvincās ēvincat ēvincāmus ēvincātis ēvincant
imperfect ēvincerem ēvincerēs ēvinceret ēvincerēmus ēvincerētis ēvincerent
perfect ēvīcerim ēvīcerīs ēvīcerit ēvīcerīmus ēvīcerītis ēvīcerint
pluperfect ēvīcissem ēvīcissēs ēvīcisset ēvīcissēmus ēvīcissētis ēvīcissent
passive present ēvincar ēvincāris,
ēvincāre
ēvincātur ēvincāmur ēvincāminī ēvincantur
imperfect ēvincerer ēvincerēris,
ēvincerēre
ēvincerētur ēvincerēmur ēvincerēminī ēvincerentur
perfect ēvictus + present active subjunctive of sum
pluperfect ēvictus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present ēvince ēvincite
future ēvincitō ēvincitō ēvincitōte ēvincuntō
passive present ēvincere ēvinciminī
future ēvincitor ēvincitor ēvincuntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives ēvincere ēvīcisse ēvictūrum esse ēvincī ēvictum esse ēvictum īrī
participles ēvincēns ēvictūrus ēvictus ēvincendus,
ēvincundus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
ēvincendī ēvincendō ēvincendum ēvincendō ēvictum ēvictū

Derived terms[edit]

Related terms[edit]

Descendants[edit]

  • English: evince, evict
  • French: évincer
  • Italian: evincere
  • Portuguese: evencer
  • Romanian: evinge

References[edit]

  • evinco”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • evinco”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • evinco in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to prove a thing indisputably: argumentis confirmare, comprobare, evincere aliquid (or c. Acc. c. Inf.)