barna

See also: Barna, bârnă, and bǻrnă

Albanian

Etymology

Gheg plural form of bar (“herb, grass”). Replaced the Ottoman loanword ilaç.

Noun

barna f

1. drug, medicine

Related terms

• bar

---

Basque

Adjective

barna

1. deep

---

Gothic

Romanization

barna

1. Romanization of 𐌱𐌰𐍂𐌽𐌰

---

Hungarian

Etymology

From German. Compare braun (“brown”).

Pronunciation

• IPA^(key): [ˈbɒrnɒ]

• Audio

  (file)

• Hyphenation: bar‧na

Adjective

barna (comparative barnább, superlative legbarnább)

1. brown
2. having dark complexion/skin, tanned
3. brown-haired, brunette
   • 1899, Endre Ady, Színházban:^[1]

     Nincs egy tűrhető szereplő, / Unalmas, rossz mind a hány, / Ha hiányzik páholyából / Az az édes, barna lány.

Declension

Inflection (stem in long/high vowel, back harmony)
	singular	plural
nominative	barna	barnák
accusative	barnát	barnákat
dative	barnának	barnáknak
instrumental	barnával	barnákkal
causal-final	barnáért	barnákért
translative	barnává	barnákká
terminative	barnáig	barnákig
essive-formal	barnaként	barnákként
essive-modal	—	—
inessive	barnában	barnákban
superessive	barnán	barnákon
adessive	barnánál	barnáknál
illative	barnába	barnákba
sublative	barnára	barnákra
allative	barnához	barnákhoz
elative	barnából	barnákból
delative	barnáról	barnákról
ablative	barnától	barnáktól

Derived terms

• barnállik
• barnás
• barnít
• barnul

 

Compound words

• csokoládébarna
• rozsdabarna
• sötétbarna
• őzbarna

 

Expressions

• barna törpe

 

---

Icelandic

Etymology

From barn (“child”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈpartna/
• Rhymes: -artna

Verb

barna (weak verb, third-person singular past indicative barnaði, supine barnað)

1. (with accusative) to make pregnant, knock up

   Ég frétti að Jón hefði barnað enn eina stelpuna.

   I heard that John has knocked up yet another girl.

Conjugation

barna — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að barna
supine (sagnbót)		barnað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		barnandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég barna	við börnum	present (nútíð)	ég barni	við börnum
	þú barnar	þið barnið		þú barnir	þið barnið
	hann, hún, það barnar	þeir, þær, þau barna		hann, hún, það barni	þeir, þær, þau barni
past (þátíð)	ég barnaði	við börnuðum	past (þátíð)	ég barnaði	við börnuðum
	þú barnaðir	þið börnuðuð		þú barnaðir	þið börnuðuð
	hann, hún, það barnaði	þeir, þær, þau börnuðu		hann, hún, það barnaði	þeir, þær, þau börnuðu
imperative (boðháttur)	barna (þú)	barnið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	barnaðu	barniði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

barnast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að barnast
supine (sagnbót)		barnast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		barnandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég barnast	við börnumst	present (nútíð)	ég barnist	við börnumst
	þú barnast	þið barnist		þú barnist	þið barnist
	hann, hún, það barnast	þeir, þær, þau barnast		hann, hún, það barnist	þeir, þær, þau barnist
past (þátíð)	ég barnaðist	við börnuðumst	past (þátíð)	ég barnaðist	við börnuðumst
	þú barnaðist	þið börnuðust		þú barnaðist	þið börnuðust
	hann, hún, það barnaðist	þeir, þær, þau börnuðust		hann, hún, það barnaðist	þeir, þær, þau börnuðust
imperative (boðháttur)	barnast (þú)	barnist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	barnastu	barnisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

barnaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	barnaður	börnuð	barnað		barnaðir	barnaðar	börnuð
accusative (þolfall)	barnaðan	barnaða	barnað		barnaða	barnaðar	börnuð
dative (þágufall)	börnuðum	barnaðri	börnuðu		börnuðum	börnuðum	börnuðum
genitive (eignarfall)	barnaðs	barnaðrar	barnaðs		barnaðra	barnaðra	barnaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	barnaði	barnaða	barnaða		börnuðu	börnuðu	börnuðu
accusative (þolfall)	barnaða	börnuðu	barnaða		börnuðu	börnuðu	börnuðu
dative (þágufall)	barnaða	börnuðu	barnaða		börnuðu	börnuðu	börnuðu
genitive (eignarfall)	barnaða	börnuðu	barnaða		börnuðu	börnuðu	börnuðu

See also

• barna söguna fyrir
• óléttur
• þungaður
• barnshafandi
• ófrískur
• vanfær
• kasóléttur

Noun

barna

1. indefinite genitive plural of barn

---

Kashubian

Etymology

From Proto-Slavic *borna.

Noun

barna f

1. harrow

---

Norwegian Bokmål

Alternative forms

• barnene

Noun

barna n

1. definite plural of barn

---

Norwegian Nynorsk

Alternative forms

• borna

Noun

barna n

1. definite plural of barn

---

Old Norse

Etymology

From barn (“child”).

Verb

barna

1. to get with child

Conjugation

Conjugation of barna — active (weak class 2)

infinitive	barna
present participle	barnandi
past participle	barnaðr
indicative	present	past
1st-person singular	barna	barnaða
2nd-person singular	barnar	barnaðir
3rd-person singular	barnar	barnaði
1st-person plural	bǫrnum	bǫrnuðum
2nd-person plural	barnið	bǫrnuðuð
3rd-person plural	barna	bǫrnuðu
subjunctive	present	past
1st-person singular	barna	barnaða
2nd-person singular	barnir	barnaðir
3rd-person singular	barni	barnaði
1st-person plural	barnim	barnaðim
2nd-person plural	barnið	barnaðið
3rd-person plural	barni	barnaði
imperative	present
2nd-person singular	barna
1st-person plural	bǫrnum
2nd-person plural	barnið

Conjugation of barna — mediopassive (weak class 2)

infinitive	barnask
present participle	barnandisk
past participle	barnazk
indicative	present	past
1st-person singular	bǫrnumk	bǫrnuðumk
2nd-person singular	barnask	barnaðisk
3rd-person singular	barnask	barnaðisk
1st-person plural	bǫrnumsk	bǫrnuðumsk
2nd-person plural	barnizk	bǫrnuðuzk
3rd-person plural	barnask	bǫrnuðusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	bǫrnumk	bǫrnuðumk
2nd-person singular	barnisk	barnaðisk
3rd-person singular	barnisk	barnaðisk
1st-person plural	barnimsk	barnaðimsk
2nd-person plural	barnizk	barnaðizk
3rd-person plural	barnisk	barnaðisk
imperative	present
2nd-person singular	barnask
1st-person plural	bǫrnumsk
2nd-person plural	barnizk

References

• barna in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press

---

Swedish

Noun

barna

1. (dialectal, nonstandard) definite plural of barn
   • 1895, Gustaf Fröding, “Illackt fôlk [Mean people]”, in Räggler å paschaser [Tall tales and adventures] (in Swedish):

     barna rände sôm möss ikring

     the children ran like mice around

   • 1971, Astrid Lindgren, Pippi går till sjöss [Pippi heads off to sea] (in Swedish):

     Negerprinsessa, tänk bara! Jag ska ha en egen neger som blankar mej med skokräm över hela kroppen, så att jag blir lika svart som dom andra negerbarna

     Negro princess, only imagine! I shall have a Negro of my own that can cover me in shoe polish, so that I become as black as the other Negro children.

Usage notes

In most of Sweden’s traditional dialects the Old Swedish definite neuter plural ending -in developed into -a rather than the -en ending found in standard Swedish. Though such forms are considered strictly non-standard, they are found in dialectal texts and occasionally in the works of authors such as Astrid Lindgren, as well as in the spoken language of many dialecta around the Swedish-speaking area.