भारत

See also: भुरति, भरति, भ्राता, भारती, and भ्रातृ

Hindi

भारत

Etymology

From Sanskrit भारत (bhā́rata).

Pronunciation

• IPA^(key): /bʱɑː.ɾət̪/

Proper noun

भारत • (bhārat) m (Urdu spelling بھارت‎)

1. India

   Synonyms: इंडिया (iṇḍiyā), हिंदुस्तान (hindustān), भारतवर्ष (bhāratvarṣ)

   Hypernyms: दक्षिण एशिया (dakṣiṇ eśiyā), एशिया (eśiyā)

Derived terms

• भारतीय (bhārtīya)
• भारवर्ष (bhārvarṣ)

---

Konkani

Proper noun

भारत (transliteration needed) (Latin script Bharot, Kannada script ?)

1. India

---

Marathi

Etymology

From Sanskrit भारत (bhā́rata).

Pronunciation

• IPA^(key): [ˈbʱaːrət̪]

Proper noun

भारत • (bhārat)

1. India

Synonyms

• इंडिया (iṇḍiyā)
• हिन्दुस्तान (hindustān)

Derived terms

• भारतीय (bhārtīya)

---

Nepali

Proper noun

भारत • (bhārat)

1. India

---

Sanskrit

Adjective

भारत • (bhā́rata)

1. descended from भरत (bharata) or the Bhāratas (applied to Agni either "sprung from the priests called Bharatas" or "bearer of the oblation")
2. belonging or relating to the Bharatas
   1. (with युद्ध (yuddha), संग्राम (saṃgrāma), समर (samara), समिति (samiti)) the war or battle of the bharatas
   2. (with or scil. आख्यान (ākhyāna) with इतिहास (itihāsa) and कथा (kathā)) the story of the Bharatas, the history or narrative of their war
   3. (with or scil. मण्डल (maṇḍala) or वर्ष (varṣa)) "king Bharatas's realm" i.e. India
3. inhabiting भरतवर्ष (bharata-varṣa) i.e. India; Indic

Declension

Masculine a-stem declension of भारत
Nom. sg.	भारतः (bhārataḥ)
Gen. sg.	भारतस्य (bhāratasya)
	Singular	Dual	Plural
Nominative	भारतः (bhārataḥ)	भारतौ (bhāratau)	भारताः (bhāratāḥ)
Vocative	भारत (bhārata)	भारतौ (bhāratau)	भारताः (bhāratāḥ)
Accusative	भारतम् (bhāratam)	भारतौ (bhāratau)	भारतान् (bhāratān)
Instrumental	भारतेन (bhāratena)	भारताभ्याम् (bhāratābhyām)	भारतैः (bhārataiḥ)
Dative	भारताय (bhāratāya)	भारताभ्याम् (bhāratābhyām)	भारतेभ्यः (bhāratebhyaḥ)
Ablative	भारतात् (bhāratāt)	भारताभ्याम् (bhāratābhyām)	भारतेभ्यः (bhāratebhyaḥ)
Genitive	भारतस्य (bhāratasya)	भारतयोः (bhāratayoḥ)	भारतानाम् (bhāratānām)
Locative	भारते (bhārate)	भारतयोः (bhāratayoḥ)	भारतेषु (bhārateṣu)

Feminine ī-stem declension of भारत
Nom. sg.	भारती (bhāratī)
Gen. sg.	भारत्याः (bhāratyāḥ)
	Singular	Dual	Plural
Nominative	भारती (bhāratī)	भारत्यौ (bhāratyau)	भारत्यः (bhāratyaḥ)
Vocative	भारति (bhārati)	भारत्यौ (bhāratyau)	भारत्यः (bhāratyaḥ)
Accusative	भारतीम् (bhāratīm)	भारत्यौ (bhāratyau)	भारतीः (bhāratīḥ)
Instrumental	भारत्या (bhāratyā)	भारतीभ्याम् (bhāratībhyām)	भारतीभिः (bhāratībhiḥ)
Dative	भारत्यै (bhāratyai)	भारतीभ्याम् (bhāratībhyām)	भारतीभ्यः (bhāratībhyaḥ)
Ablative	भारत्याः (bhāratyāḥ)	भारतीभ्याम् (bhāratībhyām)	भारतीभ्यः (bhāratībhyaḥ)
Genitive	भारत्याः (bhāratyāḥ)	भारत्योः (bhāratyoḥ)	भारतीनाम् (bhāratīnām)
Locative	भारत्याम् (bhāratyām)	भारत्योः (bhāratyoḥ)	भारतीषु (bhāratīṣu)

Neuter a-stem declension of भारत
Nom. sg.	भारतम् (bhāratam)
Gen. sg.	भारतस्य (bhāratasya)
	Singular	Dual	Plural
Nominative	भारतम् (bhāratam)	भारते (bhārate)	भारतानि (bhāratāni)
Vocative	भारत (bhārata)	भारते (bhārate)	भारतानि (bhāratāni)
Accusative	भारतम् (bhāratam)	भारते (bhārate)	भारतानि (bhāratāni)
Instrumental	भारतेन (bhāratena)	भारताभ्याम् (bhāratābhyām)	भारतैः (bhārataiḥ)
Dative	भारताय (bhāratāya)	भारताभ्याम् (bhāratābhyām)	भारतेभ्यः (bhāratebhyaḥ)
Ablative	भारतात् (bhāratāt)	भारताभ्याम् (bhāratābhyām)	भारतेभ्यः (bhāratebhyaḥ)
Genitive	भारतस्य (bhāratasya)	भारतयोः (bhāratayoḥ)	भारतानाम् (bhāratānām)
Locative	भारते (bhārate)	भारतयोः (bhāratayoḥ)	भारतेषु (bhārateṣu)

Noun

भारत • (bhā́rata) m

1. a descendant of Bharata (also in pl. for Bharatās)
2. (with अश्वमेध (aśva-medha)), name of the author of Rigveda V, 27
3. (with देववात (deva-vāta) and देवश्रवस् (deva-śravas)), name of the authors of Rigveda III, 23
4. fire
5. an actor (compare भरत (bharata))
6. name of the sun shining on the south of मेरु (meru)

Declension

Masculine a-stem declension of भारत
Nom. sg.	भारतः (bhārataḥ)
Gen. sg.	भारतस्य (bhāratasya)
	Singular	Dual	Plural
Nominative	भारतः (bhārataḥ)	भारतौ (bhāratau)	भारताः (bhāratāḥ)
Vocative	भारत (bhārata)	भारतौ (bhāratau)	भारताः (bhāratāḥ)
Accusative	भारतम् (bhāratam)	भारतौ (bhāratau)	भारतान् (bhāratān)
Instrumental	भारतेन (bhāratena)	भारताभ्याम् (bhāratābhyām)	भारतैः (bhārataiḥ)
Dative	भारताय (bhāratāya)	भारताभ्याम् (bhāratābhyām)	भारतेभ्यः (bhāratebhyaḥ)
Ablative	भारतात् (bhāratāt)	भारताभ्याम् (bhāratābhyām)	भारतेभ्यः (bhāratebhyaḥ)
Genitive	भारतस्य (bhāratasya)	भारतयोः (bhāratayoḥ)	भारतानाम् (bhāratānām)
Locative	भारते (bhārate)	भारतयोः (bhāratayoḥ)	भारतेषु (bhārateṣu)

Noun

भारत • (bhā́rata) n

1. the land of Bharatas i.e. India (compare above)
2. the story of the Bharatas and their wars (sometimes identified with the महाभारत (mahā-bhārata), and sometimes distinguished from it)
3. (with सरस् (saras)) name of a lake

Declension

Neuter a-stem declension of भारत
Nom. sg.	भारतम् (bhāratam)
Gen. sg.	भारतस्य (bhāratasya)
	Singular	Dual	Plural
Nominative	भारतम् (bhāratam)	भारते (bhārate)	भारतानि (bhāratāni)
Vocative	भारत (bhārata)	भारते (bhārate)	भारतानि (bhāratāni)
Accusative	भारतम् (bhāratam)	भारते (bhārate)	भारतानि (bhāratāni)
Instrumental	भारतेन (bhāratena)	भारताभ्याम् (bhāratābhyām)	भारतैः (bhārataiḥ)
Dative	भारताय (bhāratāya)	भारताभ्याम् (bhāratābhyām)	भारतेभ्यः (bhāratebhyaḥ)
Ablative	भारतात् (bhāratāt)	भारताभ्याम् (bhāratābhyām)	भारतेभ्यः (bhāratebhyaḥ)
Genitive	भारतस्य (bhāratasya)	भारतयोः (bhāratayoḥ)	भारतानाम् (bhāratānām)
Locative	भारते (bhārate)	भारतयोः (bhāratayoḥ)	भारतेषु (bhārateṣu)

References

• Sir Monier Monier-Williams (1898) A Sanskrit-English dictionary etymologically and philologically arranged with special reference to cognate Indo-European languages, Oxford: Clarendon Press, page 0753