भारत

See also: भुरति, भरति, भ्राता, भारती, and भ्रातृ

Hindi

भारत

Wikipedia ^hi

Etymology

From Sanskrit भारत ‎(bhā́rata).

Pronunciation

• IPA^(key): [ˈbʱaːrət̪]

Proper noun

भारत • ‎(bhārat) m ‎(Urdu spelling بھارت)

1. India

Synonyms

• इंडिया ‎(ĩṇḍiyā)
• हिन्दुस्तान ‎(hindustān)

Hypernyms

• एशिया ‎(eśiyā)

Derived terms

• भारतीय ‎(bhārtīya)

See also

		चीन (cīn)
पाकिस्तान (‎pākistān)
सिन्धु सागर (sindhu sāgar)	हिन्द महासागर (hind mahāsāgar)	बंगाल की खाड़ी (baṅgāl kī khāṛī)

---

Konkani

Proper noun

भारत ‎(transliteration needed) ‎(Latin script Bharot, Kannada script ?)

1. India

---

Marathi

Wikipedia ^mr

Etymology

From Sanskrit भारत ‎(bhā́rata).

Pronunciation

• IPA^(key): [ˈbʱaːrət̪]

Proper noun

भारत • ‎(Bhārat)

1. India

Synonyms

• इंडिया ‎(iṇḍiyā)
• हिन्दुस्तान ‎(hindustān)

Derived terms

• भारतीय ‎(bhārtīya)

---

Nepali

Proper noun

भारत • ‎(bhārat)

1. India

---

Sanskrit

Adjective

भारत • ‎(bhā́rata)

1. descended from भरत ‎(bharata) or the Bhāratas (applied to Agni either "sprung from the priests called Bharatas" or "bearer of the oblation")
2. belonging or relating to the Bharatas
   1. (with युद्ध ‎(yuddha), संग्राम ‎(saṃgrāma), समर ‎(samara), समिति ‎(samiti)) the war or battle of the bharatas
   2. (with or scil. आख्यान ‎(ākhyāna) with इतिहास ‎(itihāsa) and कथा ‎(kathā)) the story of the Bharatas, the history or narrative of their war
   3. (with or scil. मण्डल ‎(maṇḍala) or वर्ष ‎(varṣa)) "king Bharatas's realm" i.e. India
3. inhabiting भरतवर्ष ‎(bharata-varṣa) i.e. India; Indic

Declension

Masculine a-stem declension of भारत
Nom. sg.	भारतः ‎(bhārataḥ)
Gen. sg.	भारतस्य ‎(bhāratasya)
	Singular	Dual	Plural
Nominative	भारतः ‎(bhārataḥ)	भारतौ ‎(bhāratau)	भारताः ‎(bhāratāḥ)
Vocative	भारत ‎(bhārata)	भारतौ ‎(bhāratau)	भारताः ‎(bhāratāḥ)
Accusative	भारतम् ‎(bhāratam)	भारतौ ‎(bhāratau)	भारतान् ‎(bhāratān)
Instrumental	भारतेन ‎(bhāratena)	भारताभ्याम् ‎(bhāratābhyām)	भारतैः ‎(bhārataiḥ)
Dative	भारताय ‎(bhāratāya)	भारताभ्याम् ‎(bhāratābhyām)	भारतेभ्यः ‎(bhāratebhyaḥ)
Ablative	भारतात् ‎(bhāratāt)	भारताभ्याम् ‎(bhāratābhyām)	भारतेभ्यः ‎(bhāratebhyaḥ)
Genitive	भारतस्य ‎(bhāratasya)	भारतयोः ‎(bhāratayoḥ)	भारतानाम् ‎(bhāratānām)
Locative	भारते ‎(bhārate)	भारतयोः ‎(bhāratayoḥ)	भारतेषु ‎(bhārateṣu)

Feminine ī-stem declension of भारत
Nom. sg.	भारती ‎(bhāratī)
Gen. sg.	भारत्याः ‎(bhāratyāḥ)
	Singular	Dual	Plural
Nominative	भारती ‎(bhāratī)	भारत्यौ ‎(bhāratyau)	भारत्यः ‎(bhāratyaḥ)
Vocative	भारति ‎(bhārati)	भारत्यौ ‎(bhāratyau)	भारत्यः ‎(bhāratyaḥ)
Accusative	भारतीम् ‎(bhāratīm)	भारत्यौ ‎(bhāratyau)	भारतीः ‎(bhāratīḥ)
Instrumental	भारत्या ‎(bhāratyā)	भारतीभ्याम् ‎(bhāratībhyām)	भारतीभिः ‎(bhāratībhiḥ)
Dative	भारत्यै ‎(bhāratyai)	भारतीभ्याम् ‎(bhāratībhyām)	भारतीभ्यः ‎(bhāratībhyaḥ)
Ablative	भारत्याः ‎(bhāratyāḥ)	भारतीभ्याम् ‎(bhāratībhyām)	भारतीभ्यः ‎(bhāratībhyaḥ)
Genitive	भारत्याः ‎(bhāratyāḥ)	भारत्योः ‎(bhāratyoḥ)	भारतीनाम् ‎(bhāratīnām)
Locative	भारत्याम् ‎(bhāratyām)	भारत्योः ‎(bhāratyoḥ)	भारतीषु ‎(bhāratīṣu)

Neuter a-stem declension of भारत
Nom. sg.	भारतम् ‎(bhāratam)
Gen. sg.	भारतस्य ‎(bhāratasya)
	Singular	Dual	Plural
Nominative	भारतम् ‎(bhāratam)	भारते ‎(bhārate)	भारतानि ‎(bhāratāni)
Vocative	भारत ‎(bhārata)	भारते ‎(bhārate)	भारतानि ‎(bhāratāni)
Accusative	भारतम् ‎(bhāratam)	भारते ‎(bhārate)	भारतानि ‎(bhāratāni)
Instrumental	भारतेन ‎(bhāratena)	भारताभ्याम् ‎(bhāratābhyām)	भारतैः ‎(bhārataiḥ)
Dative	भारता ‎(bhāratā)	भारताभ्याम् ‎(bhāratābhyām)	भारतेभ्यः ‎(bhāratebhyaḥ)
Ablative	भारतात् ‎(bhāratāt)	भारताभ्याम् ‎(bhāratābhyām)	भारतेभ्यः ‎(bhāratebhyaḥ)
Genitive	भारतस्य ‎(bhāratasya)	भारतयोः ‎(bhāratayoḥ)	भारतानाम् ‎(bhāratānām)
Locative	भारते ‎(bhārate)	भारतयोः ‎(bhāratayoḥ)	भारतेषु ‎(bhārateṣu)

Noun

भारत • ‎(bhā́rata) m

1. a descendant of Bharata (also in pl. for Bharatās)
2. (with अश्वमेध ‎(aśva-medha)), name of the author of Rigveda V, 27
3. (with देववात ‎(deva-vāta) and देवश्रवस् ‎(deva-śravas)), name of the authors of Rigveda III, 23
4. fire
5. an actor (compare भरत ‎(bharata))
6. name of the sun shining on the south of मेरु ‎(meru)

Declension

Masculine a-stem declension of भारत
Nom. sg.	भारतः ‎(bhārataḥ)
Gen. sg.	भारतस्य ‎(bhāratasya)
	Singular	Dual	Plural
Nominative	भारतः ‎(bhārataḥ)	भारतौ ‎(bhāratau)	भारताः ‎(bhāratāḥ)
Vocative	भारत ‎(bhārata)	भारतौ ‎(bhāratau)	भारताः ‎(bhāratāḥ)
Accusative	भारतम् ‎(bhāratam)	भारतौ ‎(bhāratau)	भारतान् ‎(bhāratān)
Instrumental	भारतेन ‎(bhāratena)	भारताभ्याम् ‎(bhāratābhyām)	भारतैः ‎(bhārataiḥ)
Dative	भारताय ‎(bhāratāya)	भारताभ्याम् ‎(bhāratābhyām)	भारतेभ्यः ‎(bhāratebhyaḥ)
Ablative	भारतात् ‎(bhāratāt)	भारताभ्याम् ‎(bhāratābhyām)	भारतेभ्यः ‎(bhāratebhyaḥ)
Genitive	भारतस्य ‎(bhāratasya)	भारतयोः ‎(bhāratayoḥ)	भारतानाम् ‎(bhāratānām)
Locative	भारते ‎(bhārate)	भारतयोः ‎(bhāratayoḥ)	भारतेषु ‎(bhārateṣu)

Noun

भारत • ‎(bhā́rata) n

1. the land of Bharatas i.e. India (compare above)
2. the story of the Bharatas and their wars (sometimes identified with the महाभारत ‎(mahā-bhārata), and sometimes distinguished from it)
3. (with सरस् ‎(saras)) name of a lake

Declension

Neuter a-stem declension of भारत
Nom. sg.	भारतम् ‎(bhāratam)
Gen. sg.	भारतस्य ‎(bhāratasya)
	Singular	Dual	Plural
Nominative	भारतम् ‎(bhāratam)	भारते ‎(bhārate)	भारतानि ‎(bhāratāni)
Vocative	भारत ‎(bhārata)	भारते ‎(bhārate)	भारतानि ‎(bhāratāni)
Accusative	भारतम् ‎(bhāratam)	भारते ‎(bhārate)	भारतानि ‎(bhāratāni)
Instrumental	भारतेन ‎(bhāratena)	भारताभ्याम् ‎(bhāratābhyām)	भारतैः ‎(bhārataiḥ)
Dative	भारता ‎(bhāratā)	भारताभ्याम् ‎(bhāratābhyām)	भारतेभ्यः ‎(bhāratebhyaḥ)
Ablative	भारतात् ‎(bhāratāt)	भारताभ्याम् ‎(bhāratābhyām)	भारतेभ्यः ‎(bhāratebhyaḥ)
Genitive	भारतस्य ‎(bhāratasya)	भारतयोः ‎(bhāratayoḥ)	भारतानाम् ‎(bhāratānām)
Locative	भारते ‎(bhārate)	भारतयोः ‎(bhāratayoḥ)	भारतेषु ‎(bhārateṣu)

References

• Sir Monier Monier-Williams (1898) A Sanskrit-English dictionary etymologically and philologically arranged with special reference to cognate Indo-European languages, Oxford: Clarendon Press, page 0753