indico

From Wiktionary, the free dictionary
Archived revision by WingerBot (talk | contribs) as of 08:46, 1 October 2019.
Jump to navigation Jump to search
See also: Índico, índico, indicó, and indicò

English

Noun

indico (uncountable)

  1. Obsolete spelling of indigo.

Anagrams


Catalan

Pronunciation

Verb

indico

  1. Lua error in Module:romance_inflections at line 173: Parameter "m" is not used by this template.

Esperanto

Etymology

From Latin indicium. Cf. Spanish indicio.

Pronunciation

Noun

indico (uncountable, accusative indicon)

  1. evidence; clues

Italian

Verb

indico

  1. first-person singular present indicative of indicare

Anagrams


Latin

Etymology 1

From in- (in, at, on, into) +‎ dicō (indicate, dedicate, set apart).

Pronunciation

Verb

indicō (present infinitive indicāre, perfect active indicāvī, supine indicātum); first conjugation

  1. I indicate, point out; show, declare
  2. I reveal, betray, uncover
  3. I accuse
  4. I mention, give a hint of
  5. I value, put a price on
  6. (law) I carry on a judicial process to conviction
  7. (military) I levy, draft
Conjugation
   Conjugation of indicō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present indicō indicās indicat indicāmus indicātis indicant
imperfect indicābam indicābās indicābat indicābāmus indicābātis indicābant
future indicābō indicābis indicābit indicābimus indicābitis indicābunt
perfect indicāvī indicāvistī,
indicāstī1
indicāvit,
indicāt1
indicāvimus,
indicāmus1
indicāvistis,
indicāstis1
indicāvērunt,
indicāvēre,
indicārunt1
pluperfect indicāveram,
indicāram1
indicāverās,
indicārās1
indicāverat,
indicārat1
indicāverāmus,
indicārāmus1
indicāverātis,
indicārātis1
indicāverant,
indicārant1
future perfect indicāverō,
indicārō1
indicāveris,
indicāris1
indicāverit,
indicārit1
indicāverimus,
indicārimus1
indicāveritis,
indicāritis1
indicāverint,
indicārint1
passive present indicor indicāris,
indicāre
indicātur indicāmur indicāminī indicantur
imperfect indicābar indicābāris,
indicābāre
indicābātur indicābāmur indicābāminī indicābantur
future indicābor indicāberis,
indicābere
indicābitur indicābimur indicābiminī indicābuntur
perfect indicātus + present active indicative of sum
pluperfect indicātus + imperfect active indicative of sum
future perfect indicātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present indicem indicēs indicet indicēmus indicētis indicent
imperfect indicārem indicārēs indicāret indicārēmus indicārētis indicārent
perfect indicāverim,
indicārim1
indicāverīs,
indicārīs1
indicāverit,
indicārit1
indicāverīmus,
indicārīmus1
indicāverītis,
indicārītis1
indicāverint,
indicārint1
pluperfect indicāvissem,
indicāssem1
indicāvissēs,
indicāssēs1
indicāvisset,
indicāsset1
indicāvissēmus,
indicāssēmus1
indicāvissētis,
indicāssētis1
indicāvissent,
indicāssent1
passive present indicer indicēris,
indicēre
indicētur indicēmur indicēminī indicentur
imperfect indicārer indicārēris,
indicārēre
indicārētur indicārēmur indicārēminī indicārentur
perfect indicātus + present active subjunctive of sum
pluperfect indicātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present indicā indicāte
future indicātō indicātō indicātōte indicantō
passive present indicāre indicāminī
future indicātor indicātor indicantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives indicāre indicāvisse,
indicāsse1
indicātūrum esse indicārī indicātum esse indicātum īrī
participles indicāns indicātūrus indicātus indicandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
indicandī indicandō indicandum indicandō indicātum indicātū

1At least one rare poetic syncopated perfect form is attested.

Derived terms
Descendants
  • Catalan: indicar
  • English: indicate
  • French: indiquer
  • Galician: indicar
  • Italian: indicare
  • Old French: engier
  • Portuguese: indicar
  • Spanish: indicar

Etymology 2

From in- (in, at, on; into) +‎ dīcō (affirm, declare).

Pronunciation

Verb

indīcō (present infinitive indīcere, perfect active indīxī, supine indictum); third conjugation, irregular short imperative

  1. I declare (publicly), proclaim, publish, announce
  2. I appoint, fix, name (a destination)
  3. (often with dative) I impose, enjoin, afflict
Conjugation
   Conjugation of indīcō (third conjugation, irregular short imperative)
indicative singular plural
first second third first second third
active present indīcō indīcis indīcit indīcimus indīcitis indīcunt
imperfect indīcēbam indīcēbās indīcēbat indīcēbāmus indīcēbātis indīcēbant
future indīcam indīcēs indīcet indīcēmus indīcētis indīcent
perfect indīxī indīxistī indīxit indīximus indīxistis indīxērunt,
indīxēre
pluperfect indīxeram indīxerās indīxerat indīxerāmus indīxerātis indīxerant
future perfect indīxerō indīxeris indīxerit indīxerimus indīxeritis indīxerint
passive present indīcor indīceris,
indīcere
indīcitur indīcimur indīciminī indīcuntur
imperfect indīcēbar indīcēbāris,
indīcēbāre
indīcēbātur indīcēbāmur indīcēbāminī indīcēbantur
future indīcar indīcēris,
indīcēre
indīcētur indīcēmur indīcēminī indīcentur
perfect indictus + present active indicative of sum
pluperfect indictus + imperfect active indicative of sum
future perfect indictus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present indīcam indīcās indīcat indīcāmus indīcātis indīcant
imperfect indīcerem indīcerēs indīceret indīcerēmus indīcerētis indīcerent
perfect indīxerim indīxerīs indīxerit indīxerīmus indīxerītis indīxerint
pluperfect indīxissem indīxissēs indīxisset indīxissēmus indīxissētis indīxissent
passive present indīcar indīcāris,
indīcāre
indīcātur indīcāmur indīcāminī indīcantur
imperfect indīcerer indīcerēris,
indīcerēre
indīcerētur indīcerēmur indīcerēminī indīcerentur
perfect indictus + present active subjunctive of sum
pluperfect indictus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present indīc,
indīce1
indīcite
future indīcitō indīcitō indīcitōte indīcuntō
passive present indīcere indīciminī
future indīcitor indīcitor indīcuntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives indīcere indīxisse indictūrum esse indīcī indictum esse indictum īrī
participles indīcēns indictūrus indictus indīcendus,
indīcundus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
indīcendī indīcendō indīcendum indīcendō indictum indictū

1Archaic.

Derived terms
Descendants

Anagrams

References

  • indico”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • indico”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • indico in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to proclaim a public thanksgiving at all the street-shrines of the gods: supplicationem indicere ad omnia pulvinaria (Liv. 27. 4)
    • to fix the day for, to hold, to dismiss a meeting: concilium indicere, habere, dimittere
    • to proclaim that the courts are closed, a cessation of legal business: iustitium indicere, edicere (Phil. 5. 12)

Portuguese

Verb

indico

  1. Template:pt-verb-form-of

Spanish

Pronunciation

  • IPA(key): /inˈdiko/ [ĩn̪ˈd̪i.ko]

Verb

indico

  1. First-person singular (yo) present indicative form of indicar.

Anagrams