hij

Dutch

Etymology

From Middle Dutch hi, from Old Dutch hie, hē, from Proto-Germanic *hiz.

Pronunciation

• Rhymes: -ɛi̯
• IPA^(key): /ɦɛɪ̯/

• audio

  (file)

• Homophones: hei

Pronoun

hij

1. Third-person singular, masculine, subjective: he.

   Hij loopt. — He walks.

Declension

Dutch personal pronouns

	subject		object		possessive			reflexive
singular	full	unstr.	full	unstr.	full	unstr.	pred.
1st person	ik	'k1	mij	me	mijn	m'n1	mijne	me
2nd person	jij	je	jou	je	jouw	je	jouwe	je
2nd person dialectal	gij	ge	u	–	uw	–	uwe	u
2nd person formal	u	–	u	–	uw	–	uwe	zich
3rd person masculine	hij	ie1	hem	'm1	zijn	z'n1	zijne	zich
3rd person feminine	zij	ze	haar	'r1, d'r1	haar	'r1, d'r1	hare	zich
3rd person neuter	het	't1	het	't1	zijn	z'n1	zijne	zich
plural
1st person	wij	we	ons	–	ons, onze2	–	onze	ons
2nd person	jullie	je	jullie	je	jullie	je	–	je
2nd person dialectal	gij	ge	u	–	uw	–	uwe	u
2nd person formal	u	–	u	–	uw	–	uwe	zich
3rd person	zij	ze	hen3, hun4	ze	hun	–	hunne	zich
1) Not as common in written language. 2) Inflected as an adjective.				3) In prescriptivist use, used only as direct object (accusative). 4) In prescriptivist use, used only as indirect object (dative).